joostjan.nl

Albanië

  • Bivakkeren op de Balkan

    Bivakkeren op de Balkan

    № 5 | Deel 1: Europa

    “Taxi? No, no! This no taxi, haha!” Met een uitnodigend gebaar houdt het Albanese knulletje de achterklep van de terreinwagen voor ons open. We stappen in, gerustgesteld. Een serieuze backpacker dient taxi’s natuurlijk ten alle tijde te vermijden. Vanuit de auto kijkt de rest van het gezin—vader, moeder en puberdochter—ons vriendelijk glimlachend aan. Een gesprek voeren lukt niet echt, maar ze willen ons graag afzetten in Bajram Curri, een klein bergdorpje dat vernoemd is naar een Kosovaarse rebel die zich hier in de oorlog verstopt heeft. Liften in Albanië blijkt goed te werken, zelfs op een afgelegen plek als deze: de vallei van Valbona.

    Rilindja

    De afgelopen dagen waren heerlijk. We hebben midden tussen de steile bergen gekampeerd langs een ijskoud beekje op het terrein van Rilindja. Via de website Journey to Valbona zijn we hier terechtgekomen. Naast een kampeerterrein waar je voor twee euro per persoon je tent mag opzetten, bezit Rilindja een restaurant (wat voortreffelijke lokale gerechten serveert!), een forellenvijver, een guesthouse en een toeristenbureau dat informatie verschaft over trekking in de bergen. Een echt ruig gebied is het hier. Er leven zelfs beren, wolven en gevaarlijke slangen. Maar wees maar niet bang, geen van deze dieren hebben we gezien. Wel zagen we hagedissen en loslopende koeien met belletjes, wat hier blijkbaar normaal is. Ook geiten, paarden en varkens kwamen we met enige regelmaat langs en op de weg tegen. Soms met herder, soms niet.

    Cruise

    Om vanuit Shkodër in Valbona te geraken is er eigenlijk maar één echte optie: de veerboot over het Komanimeer. Omdat het landschap zo ruig is, zijn er namelijk niet veel wegen in dit gebied. En de wegen die er zijn, zijn vreselijk hobbelig en niet zelden gevaarlijk. Zo ook het weggetje naar de veerboot: vangrails vaker niet dan wel, wat natuurlijk helemáál niet betekent dat er niet ingehaald kan worden. Welkom in Albanië!

    De cruise met de veerboot was in één woord prachtig. We zijn nog nooit in Noorwegen geweest, maar we denken dat varen door de Noorse fjorden vast en zeker te vergelijken moet zijn met deze boottocht. De foto’s spreken voor zich!

    Het krakkemikkige busje richting de veerboot had plek voor vijftien passagiers maar er gingen er negentien mee. In Albanië gaat het allemaal een beetje anders dan in Nederland. Zo krijgen auto’s die in Nederland allang zijn afgeschreven hier nog gerust een tweede, derde, vierde of zelfs vijfde leven. Neem de Opel Kadett bijvoorbeeld. In Nederland al lang en breed een museumstuk, hier rijdt ‘ie nog gewoon vrolijk rond. Ook de onverwoestbare Mercedes-Benz zien we veel. Voor liefhebbers van getunede auto’s is Albanië trouwens helemaal het walhalla. Wat een bakken rijden hier rond zeg. Gloednieuwe topmodellen soms, met of zonder kentekenplaat. “Probably stolen”, aldus Jason van Florian’s Backpackers.

    Prizren

    Over hostels gesproken: we liggen nu in een hangmat op het dakterras van City Hostel Prizren in Kosovo. Let op, want wat we je nu gaan vertellen is heel bijzonder. In dit hostel is ’s avonds alle drank gratis. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt!

    Prizren is een ontzettend gezellig stadje. Sierlijke bruggetjes, knusse pleintjes en een monumentale ruïne met verrassend mooi uitzicht over de stad. Een stad die zich overigens kenmerkt door een overvloed aan minaretten. We hebben er zeker vierentwintig geteld. Gek genoeg komt dit nauwelijks terug in de kleding van de mensen op straat. Je ziet wel wat moslimhoedjes en hoofddoeken maar niet veel. De muziek die uit de autoradio’s schalt is in ieder geval Oosters. Irritant eentonig soms.

    ’s Avonds op het dakterras drinken we een paar (gratis) biertjes met Khalid uit Saoedi-Arabië. We wisselen reisverhalen uit en zo komen we erachter dat toegang tot Saoedi-Arabië voor westerlingen gewoon mogelijk is. Wij dachten altijd van niet. Alleen Mekka blijkt verboden. Andersom is reizen voor Khalid niet zo makkelijk. Voor heel veel landen heeft hij een visum nodig, waaronder het moeilijk te verkrijgen Schengenvisum voor West-Europa. Macedonië en Kosovo zijn één van de weinige Europese landen waar hij wel eenvoudig heen kan. De foto’s van onze blonde familieleden vond hij trouwens erg mooi!

    Reisdagboek als uitkomst

    Wat is er toch veel te vertellen als je aan het reizen bent. We ontmoeten de meest kleurrijke mensen. Meestal zijn dit andere reizigers (waaronder opvallend veel langeafstandfietsers) maar ook te midden van de lokale bevolking ontstaan dikwijls leuke contacten. Zo kregen we bijvoorbeeld gisteren, onderweg naar Kosovo, twee gratis blikjes Icetea van een jonge gozer die voor ons in het busje zat. Hij vond die twee buitenlanders wel interessant waarschijnlijk. Een voorbeeldje dat goed weergeeft hoe de mensen hier op ons overkomen: enorm hartelijk!

    Ja, we beleven veel. Teveel om op te noemen eigenlijk. Daarom zijn we erg blij met de reisdagboekjes die we cadeau gekregen hebben. Ze zijn eenvoudigweg onmisbaar. Elke dag krabbelen we er gebeurtenissen en steekwoorden in op, waarvan een kleine selectie in verhaalvorm op dit blog terechtkomt. Geloof ons, het is ondoenlijk om alles op te schrijven wat we zien en meemaken. Dan zou er van het reizen zelf weinig meer terechtkomen.

  • Jadranska magistrala

    Jadranska magistrala

    № 4 | Deel 1: Europa

    Na ons bezoek aan Boedapest namen we de trein naar Zagreb en vanuit daar direct de nachtbus naar Dubrovnik, gelegen in het zuidelijkste puntje van Kroatië.

    Op het station van Boedapest werden we geconfronteerd met de gevolgen van de oorlog in het Midden-Oosten: grote groepen Syrische vluchtelingen. We hadden een gesprek met enkelen van hen en voelden plaatsvervangende schaamte. Zo onrechtvaardig hoe er met deze mensen wordt omgegaan. En zo’n contrast. Wij kunnen gaan en staan waar we willen. Zij absoluut niet.

    Bosnië

    We hadden verwacht dat de nachtbus van Zagreb naar Dubrovnik gewoon door Kroatië zou rijden, maar in plaats daarvan bleek hij dwars door Bosnië te gaan. Al rijdend door kleine, authentieke dorpjes met nog volop leven op straat en overal de typische Balkan kerktorentjes én minaretten kregen we een interessante eerste indruk van dit veelal onderbelichte en vaak negatief afgeschilderde deel van Europa. Tussen de plaatsen in reden we door een schitterend landschap van ruige bergen en diepe kloven. Het was natuurlijk nacht maar doordat de chauffeur steeds groot licht aan had konden we er toch redelijk wat van zien. Vooral de weg tussen Banja Luka en Jajce was erg mooi.

    Toen het weer licht was bleek dat we inmiddels in Mostar waren aangekomen. Helaas hebben we het historische centrum met zijn beroemde brug en de door de oorlog deels verwoeste huizen niet kunnen zien omdat de bus alleen een buitenwijk aandeed. Na Mostar bereikten we al snel de Bosnisch-Kroatische grens, waar we getrakteerd werden op een strenge grenscontrole. Na een klein stukje Kroatië en een eerste glimp van een azuurblauwe Adriatische zee stonden we vreemd genoeg ineens weer voor de grens met Bosnië. De lange kustlijn van Kroatië wordt in het zuiden namelijk één keer onderbroken door een verdwaald stukje Bosnië. De bus stopte voor een pauze in het schilderachtige plaatsje Neum en niet lang daarna konden we opnieuw aansluiten voor een grenscontrole. Ook deze duurde zeker een uur. Mede daardoor arriveerden we pas om half twee ’s middags in Dubrovnik. Omdat we ’s nachts rond twaalf uur uit Zagreb waren vertrokken had deze busreis dus bijna veertien uur geduurd.

    Dubrovnik

    Kort samengevat vonden we Dubrovnik zeer toeristisch en schandalig overpriced maar ook ontzettend sfeervol en vooral héél erg oud. We hebben overnacht op camping Solitudo waar we vijfentwintig euro voor een tentplaats moesten neertellen (goedkopere opties waren er niet) en we hebben gezwommen in het heerlijk warme water van de Adriatische zee. 

    Jadranska magistrala

    Voor wie nu verder leest, is het leuk om de wegenkaart erbij te pakken. Zoek de weg eens op die van Dubrovnik in Kroatië naar Kotor in Montenegro loopt. En vervolgens via Ulcinj in Montenegro verder richting Albanië. Je zult zien dat deze weg bijna volledig de Adriatische zeekust volgt. Ik denk dat we niet overdrijven als we zeggen dat dit één van de mooiste plekken is die we in ons leven gezien hebben. In het bijzonder het gedeelte rondom de baai van Kotor was ontzagwekkend. Duizelingwekkend hoge bergen op de achtergrond die zichzelf weerspiegelen in het heldere, kalme water van de baai. Nieuwe strandjes na elke bocht, waterpoloërs, dobberende roeibootjes langs de kant, zonnige villa’s op de berghellingen en natuurlijk (want Mediterraans) overal cipressen en palmbomen. De “Jadranska magistrala”, oftewel de Adriatische snelweg, is een schitterende autoroute die we iedereen van harte kunnen aanbevelen!

    Florian’s Backpackers

    Tijdens dit schrijven zitten we op de beschaduwde voorveranda van Florian’s Backpackers, een gezellig hostel in Shkodër, Albanië. Best even lekker zo, want het zijn warme dagen. Overdag wordt de veertig graden met gemak aangetikt en ‘s nachts koelt het maar nauwelijks af. De zeewind die hier af en toe sterk komt opzetten is om die reden dan ook heerlijk, en de ventilator aan het plafond ook!

    Wat betreft Albanië: we merken direct verschillen met buurland Montenegro en al helemaal met Kroatië. Albanië oogt zeer arm. Maar wat een bijzonder vriendelijke mensen hier zeg! Jason, een relaxte Brit die eigenaar Florian helpt met dit hostel, wuift alle spookverhalen over ontvoeringen en maffia weg. Volkomen onterecht volgens hem. Hij verzekert ons dat de Albanezen erg blij zijn met toerisme en dat we niets hoeven te vrezen. Ja, er bestaat criminaliteit, maar die is in ieder geval niet gericht op toeristen. “Hello, where are you from? Do you speak English?” zijn de begroetingszinnen waarmee we door de kinderen op straat worden aangesproken. We voelen ons welkom en veilig hier.

    Leuke lui hier in het hostel trouwens. Zoals Cesar uit Guatemala, met wie we een lang gesprek voeren over de filosofische kant van het reizen. Hij is al vijf jaar lang met tussenpozen op reis en deelde zijn ervaringen met ons. De belangrijkste les: durf je planning los te laten en laat alles lopen zoals het loopt. Een fascinerend persoon, die Cesar. Ook Jason van het hostel is zo iemand die je ontmoet en daarna niet meer vergeet. We kunnen goed merken dat hij leraar is geweest. Geïnteresseerd in de verhalen van zijn gasten (jonge backpackers zoals ons meestal), vol met leuke feitjes en verhalen doorspekt met droogkomische Britse humor, een beetje vaderlijk af en toe en tegelijkertijd lekker chill. Jason heeft een vrij avontuurlijke manier van leven: een paar maanden per jaar werkt hij in hostels en voor de rest geeft hij her en der Engelse les. Zo reist hij de wereld rond.