Ik doe heel erg mijn best
En toch gaat het verkeerd
Het lukt me niet om te presteren
Al heb ik nog zo goed geleerd
Ik kan niet bij de glazen
Ik ben helaas te klein
Mijn benen zijn te kort
Ik had veel langer moeten zijn
Ik draag geen dure kleren
Ik word altijd gepest
Ik volg geen laatste mode
Ik hoor niet bij de rest
Ik ben hier wel geboren
Toch blijft dit land mij vreemd
Tussen culturen soms verloren
Soms radeloos ontheemd
Ik ben helaas een pleegkind
en heb geen warm gezin
Een bodemloze put
Alles verdwijnt daarin
Ik heb twee hopeloze ouders
Slechts oog voor hun gevecht
Maar mij laten ze stikken
Dat vind ik niet terecht
Ik sta nooit voor de spiegel
Dat is mijn tijd verdoen
Het schoonheidsideaal
daar kan ik toch nooit aan voldoen
Waarom die leugens en gedachten?
Wie heeft ze mij verteld?
Wat wordt mij door volwassenen
toch op de mouw gespeld?
Waarom al dat geruzie
en die afwezigheid?
Waarom hoor ik zo vaak:
ik heb nu echt geen tijd?
Wie ziet mijn stil verdriet
en mijn verborgen pijn?
Wie zegt er dat prestaties
niet het belangrijkst zijn?
Wie zegt dat dik of klein of pleegkind
of ietsje minder geld
niets afdoen aan persoonlijkheid?
Door wie wordt dit verteld?
Wie legt mij uit dat beelden
op smartphone en tv
niet leidend maar misleidend zijn?
Wie steunt mij, wie loopt mee?
Wie ziet mijn lage zelfbeeld?
Wie accepteert, wie helpt?
Wie geeft er liefde zonder oordeel?
Wie is er écht op mij gesteld?
Wie zegt: je hoort erbij?
Wie zegt: jouw mening telt?
Wie geeft het goede voorbeeld?
Wie is mijn grootste held?