№ 18 | Deel 3: Centraal-Azië
Volgens de klimaatinformatie komen er in Tadzjikistan gemiddeld zo’n driehonderd zonnige dagen per jaar voor. Dat lijkt aardig te kloppen. We hebben al veel zonovergoten dagen meegemaakt met prachtige diepblauwe luchten. Ook nu in januari schijnt de zon volop. Heerlijk, want daardoor voelt het ondanks de koude winterlucht toch nog warm aan. Dat komt ook omdat het hier zelden waait.
De bananenboom vlakbij ‘ons’ huis is gekortwiekt en ingepakt met aluminiumfolie. Van de lente zal hij weer gaan bloeien zo is ons verteld. Het is moeilijk te geloven dat een bananenboom de winter overleeft, maar blijkbaar kunnen ze een stootje hebben. We vinden de bananenboom wel een mooi symbool voor het klimaat hier: hete zomers, koude winters. Een typisch landklimaat dus. In de stad, waar wij wonen, valt het met de kou nog mee. Bij uitzondering kan het een keer vijftien of twintig graden onder nul worden. In de hooggebergtes, grenzend aan de Himalaya, is het een heel ander verhaal. Daar kan het kwik zomaar dalen tot min veertig of meer…
Dan de regen. Het gebeurt niet vaak, maar áls het regent is het direct steenkoud. Ook ontstaan er enorme plassen waarvan je moeilijk kunt inschatten hoe diep ze zijn. De straten en voetpaden zijn namelijk slecht geplaveid. Een soort ‘twister’ krijg je dan, je weet wel, dat spelletje waarin je je lichaam in de meest onmogelijke posities moet zien te manoeuvreren. Enigszins avontuurlijk wordt het lopen in de regen dan wel, want de vraag is altijd of je met droge voeten thuiskomt. Daarnaast moet je onderweg ook uitkijken voor ongevraagde douches. Niet elk huis heeft bij de dakgoot een afvoerpijp naar beneden, waardoor het water vanaf het dak dus direct in een harde straal op straat klettert.
Een voordeel van de regen hier is dat het niet in je gezicht waait. We zeiden het al, waaien doet het hier zelden. Voor ons, noeste Hollanders die gewend zijn om door striemende regenbuien te fietsen, is dat nieuw. Geen wind, het mag gerust een verademing genoemd worden.
Tot slot nog iets over de sneeuw. Vorige maand, begin december, is het eerste pak gevallen. Niet enorm veel, maar genoeg om de straten voor bijna twee weken in ijsbanen te veranderen. Alleen de hoofdstraten worden sneeuwvrij gemaakt. De rest niet. Vreemd eigenlijk, want veel straatjes zijn hier vol voetgangers, en daardoor zijn het eigenlijk ook hoofdstraten. Je zou denken dat het sneeuwvrij maken van de belangrijkste looproutes daarom niet zo’n gek idee is. Maar zo denkt men hier niet.