Ik moest en zou een keertje naar Marseille en toen Ryanair mij dit aanbood voor €39 retour kon ik de verleiding natuurlijk niet weerstaan. Ik had slechts drie dagen en het tijdstip van de heenvlucht was verre van ideaal want die was vroeg in de ochtend. Maar je moet er wat voor over hebben. En dus ging ik de avond ervoor via een overstap op een desolaat Almere Oostvaarders met de trein naar Utrecht Centraal alwaar ik de nacht op een bankje zou gaan doorbrengen. Aangezien mijn veel te goedkope vliegticket in geen verhouding stond met de tegenvallende kosten van het treinkaartje wilde ik dit niet verder laten verpesten door een duur hotel en was dit de enige andere optie om de volgende ochtend op tijd in Eindhoven te kunnen zijn. Ik kan je vertellen: perronbankjes slapen niet fijn. Er zit namelijk zo’n spijl halverwege waar je benen net niet onder passen. De bijzondere sfeer van nachtelijk Hoog-Catharijne maakte echter veel goed, al zorgden de schoonmaakwagentjes voor veel geluidsoverlast en dat is niet leuk als je aan het slapen bent. Verder heb ik nog een rat zien lopen en kan ik je melden dat ik niet de enige slapende reiziger was. Maar misschien waren sommigen van die anderen ook wel zwervers. De nacht was weinig comfortabel maar ik haalde de trein naar Eindhoven en daarmee het vliegtuig en daar ging het mij om.
Zo kwam ik uiteindelijk in Marseille aan. Ik heb drie dagen in deze Franse havenstad rondgelopen en het was heerlijk. De schilderachtige straatjes van Le Panier, het fantastische uitzicht vanaf de Notre Dame de la Garde, de mooie oude Vieux Port en niet te vergeten de Corniche: een prachtige boulevard langs de kust van de Middellandse Zee met daaronder op rotsen gebouwde huisjes en talloze smalle paadjes die naar onverwachte strandjes leiden.
Het was ergens aan deze boulevard waar ik ze tegenkwam: een groepje Franse jongens van een jaar of veertien. Ze schreeuwden en lachten en keken steeds omlaag naar het water ver beneden hen. Het bleek dat ze van de rotsen aan het springen waren. Ik bleef staan kijken en op een gegeven moment knoopte ik een gesprekje aan. Dat ging lastig want ze spraken geen Engels en ik nauwelijks Frans maar dat weerhield deze jochies er niet van mij uit te dagen om met ze mee te doen. En toen kon ik mijn gedachten niet langer de baas. Als zulke snotapen het durven, durf ik het toch zeker ook? Ik keek omlaag. En slikte. Toch best wel hoog… Zou ik het echt wel doen? Zoef! Daar ging er weer eentje. Eén van de jongens wees mij de plek aan waar je terecht moest komen. En toen deed ik iets wat ik nooit verwacht had te zullen doen. Ik liet er nog een paar voorgaan om goed te kijken hoe ze het deden en toen ging ik. Ik sprong. Ik deed het gewoon! Mijn armen strak langs mijn lichaam en zo recht als een plank. Suizend vloog ik omlaag, een meter of tien de diepte in.
Proestend kwam ik weer boven. Ik begon te lachen, hard, onbedwingbaar en in totale euforie. Wat een fantastische kick! Ongelofelijk wat zoiets met je doet. Achteraf heb ik nog even snel een foto gemaakt en toen kwam de gendarmerie en wisten de Franse jongens en ik niet hoe snel we weg moesten komen. Met een jeugdig gevoel van opwinding en een bijna kinderlijke trots liep ik verder de zonnige Corniche af terwijl mijn lichaam langzaam opdroogde en krijsende meeuwen zich lieten meevoeren door de wind.