№ 5 | Deel 1: Europa
“Taxi? No, no! This no taxi, haha!” Met een uitnodigend gebaar houdt het Albanese knulletje de achterklep van de terreinwagen voor ons open. We stappen in, gerustgesteld. Een serieuze backpacker dient taxi’s natuurlijk ten alle tijde te vermijden. Vanuit de auto kijkt de rest van het gezin—vader, moeder en puberdochter—ons vriendelijk glimlachend aan. Een gesprek voeren lukt niet echt, maar ze willen ons graag afzetten in Bajram Curri, een klein bergdorpje dat vernoemd is naar een Kosovaarse rebel die zich hier in de oorlog verstopt heeft. Liften in Albanië blijkt goed te werken, zelfs op een afgelegen plek als deze: de vallei van Valbona.
Rilindja
De afgelopen dagen waren heerlijk. We hebben midden tussen de steile bergen gekampeerd langs een ijskoud beekje op het terrein van Rilindja. Via de website Journey to Valbona zijn we hier terechtgekomen. Naast een kampeerterrein waar je voor twee euro per persoon je tent mag opzetten, bezit Rilindja een restaurant (wat voortreffelijke lokale gerechten serveert!), een forellenvijver, een guesthouse en een toeristenbureau dat informatie verschaft over trekking in de bergen. Een echt ruig gebied is het hier. Er leven zelfs beren, wolven en gevaarlijke slangen. Maar wees maar niet bang, geen van deze dieren hebben we gezien. Wel zagen we hagedissen en loslopende koeien met belletjes, wat hier blijkbaar normaal is. Ook geiten, paarden en varkens kwamen we met enige regelmaat langs en op de weg tegen. Soms met herder, soms niet.
Cruise
Om vanuit Shkodër in Valbona te geraken is er eigenlijk maar één echte optie: de veerboot over het Komanimeer. Omdat het landschap zo ruig is, zijn er namelijk niet veel wegen in dit gebied. En de wegen die er zijn, zijn vreselijk hobbelig en niet zelden gevaarlijk. Zo ook het weggetje naar de veerboot: vangrails vaker niet dan wel, wat natuurlijk helemáál niet betekent dat er niet ingehaald kan worden. Welkom in Albanië!
De cruise met de veerboot was in één woord prachtig. We zijn nog nooit in Noorwegen geweest, maar we denken dat varen door de Noorse fjorden vast en zeker te vergelijken moet zijn met deze boottocht. De foto’s spreken voor zich!
Het krakkemikkige busje richting de veerboot had plek voor vijftien passagiers maar er gingen er negentien mee. In Albanië gaat het allemaal een beetje anders dan in Nederland. Zo krijgen auto’s die in Nederland allang zijn afgeschreven hier nog gerust een tweede, derde, vierde of zelfs vijfde leven. Neem de Opel Kadett bijvoorbeeld. In Nederland al lang en breed een museumstuk, hier rijdt ‘ie nog gewoon vrolijk rond. Ook de onverwoestbare Mercedes-Benz zien we veel. Voor liefhebbers van getunede auto’s is Albanië trouwens helemaal het walhalla. Wat een bakken rijden hier rond zeg. Gloednieuwe topmodellen soms, met of zonder kentekenplaat. “Probably stolen”, aldus Jason van Florian’s Backpackers.
Prizren
Over hostels gesproken: we liggen nu in een hangmat op het dakterras van City Hostel Prizren in Kosovo. Let op, want wat we je nu gaan vertellen is heel bijzonder. In dit hostel is ’s avonds alle drank gratis. Dat hebben we nog niet eerder meegemaakt!
Prizren is een ontzettend gezellig stadje. Sierlijke bruggetjes, knusse pleintjes en een monumentale ruïne met verrassend mooi uitzicht over de stad. Een stad die zich overigens kenmerkt door een overvloed aan minaretten. We hebben er zeker vierentwintig geteld. Gek genoeg komt dit nauwelijks terug in de kleding van de mensen op straat. Je ziet wel wat moslimhoedjes en hoofddoeken maar niet veel. De muziek die uit de autoradio’s schalt is in ieder geval Oosters. Irritant eentonig soms.
’s Avonds op het dakterras drinken we een paar (gratis) biertjes met Khalid uit Saoedi-Arabië. We wisselen reisverhalen uit en zo komen we erachter dat toegang tot Saoedi-Arabië voor westerlingen gewoon mogelijk is. Wij dachten altijd van niet. Alleen Mekka blijkt verboden. Andersom is reizen voor Khalid niet zo makkelijk. Voor heel veel landen heeft hij een visum nodig, waaronder het moeilijk te verkrijgen Schengenvisum voor West-Europa. Macedonië en Kosovo zijn één van de weinige Europese landen waar hij wel eenvoudig heen kan. De foto’s van onze blonde familieleden vond hij trouwens erg mooi!
Reisdagboek als uitkomst
Wat is er toch veel te vertellen als je aan het reizen bent. We ontmoeten de meest kleurrijke mensen. Meestal zijn dit andere reizigers (waaronder opvallend veel langeafstandfietsers) maar ook te midden van de lokale bevolking ontstaan dikwijls leuke contacten. Zo kregen we bijvoorbeeld gisteren, onderweg naar Kosovo, twee gratis blikjes Icetea van een jonge gozer die voor ons in het busje zat. Hij vond die twee buitenlanders wel interessant waarschijnlijk. Een voorbeeldje dat goed weergeeft hoe de mensen hier op ons overkomen: enorm hartelijk!
Ja, we beleven veel. Teveel om op te noemen eigenlijk. Daarom zijn we erg blij met de reisdagboekjes die we cadeau gekregen hebben. Ze zijn eenvoudigweg onmisbaar. Elke dag krabbelen we er gebeurtenissen en steekwoorden in op, waarvan een kleine selectie in verhaalvorm op dit blog terechtkomt. Geloof ons, het is ondoenlijk om alles op te schrijven wat we zien en meemaken. Dan zou er van het reizen zelf weinig meer terechtkomen.